Sweet Bali II

Wat was er dan nog zo zaligmakend in Bali? De mensen…

Het gebeurde vrijwel meteen: we arriveerden in de luchthaven en onze taxichauffeur was niet te vinden. Het gemak, de vanzelfsprekendheid, de flow waarmee er hulp op gang kwam, het ontroerde me.. Uiteraard heeft de heerlijke temperatuur en de release na de lange rit er ook mee te maken maar later bleek dat er een toon gezet was: Balinezen hebben tijd en interesse én blijven tegelijk mooi bij zichzelf.

Dit bleek telkens weer later op de reis: een zachtaardig contact, een oprechte vraag, een natuurlijke interesse, een inchecken bij zichzelf, en dat heel vanzelf allemaal. Logisch toch?

Soms vroegen we wel eens iets voor later op de dag en dan kwam er vaak een kleine verwarring. ‘Kan ik nu iets doen?’ ‘Heb je nu iets nodig?’ Waaruit wij dan na een paar keer begrepen: hier en nu is het te doen, later is later. Sommigen hadden al meer ervaring met de Westerlingen en zeiden: ‘vraag dat gerust later!’ En zo pasten we ons aan, elke dag een beetje meer in het moment leven. Een ware verademing, een heilzame vertraging..

Wat me ook zo opviel, was dat elke ontmoeting (of althans vele, ik zit nog teveel in positieve overdracht 😉 ) voelde alsof je gezien werd: ik bedoel, ze stelden vragen en waren oprecht benieuwd naar het antwoord , alsof je hen een levensboodschap te brengen had. Alsof ze werkelijk beseffen dat we allemaal spiegels zijn voor elkaar en elke ontmoeting iets wezenlijks brengt. Want tegelijk laten ze zich ook zien, zijn ze fier en willen ze die spiegel zijn voor jou. Je zou kunnen zeggen: ware ontmoetingen, in eenvoud, van ziel tot ziel.

Wel, ik loop er nog steeds vol van, dat vond ik werkelijk inspirerend! Jij ook?

Maart 2025, Ilse Scheers